Nouvelle vague francesa

Mentres neorrealismo italiano conserva unha narrativa verídica a nouvelle vague rompe tamén con este principio abrindo aos personaxes á potencia do falso, insertándoos en narrativas falsarias, de cadeas non verídicas. Godard reclama explicitamente igualdade e fraternidade entre realidade e ficción.

• Pierrot le fou de Godard (1965).

Algúns principios da nouvelle vague son:

• utilización de exteriores para filmar en vez dos grandes estudios
• inserción da vida cotiá na ficción (o que a aproxima ao documental por momentos...)
• clara conciencia dun pasado cinematográfica respecto ao cal se posicionan (amosando influencias nos filmes, con citas á literatura, pintura, claves doutros filmes...). Non ocultan a súa admiración polo cinema realista e visual de Renoir, Bresson, Tatí... o cinema americano de Hawks, Ford, Hitchcock... a técnica de Welles.
• carácter autobiográfico dos filmes
• baixo presuposto
• historias marxinais moitas veces (documental de novo) mais fabulosas, insertas por igual na ficción.

Aínda que sempre é fuxidiza á categorización, relaciónanse coa nouvelle vague ademais do citado Godard: Truffaut, Perrault e Rivette.